بالاترین و پایین ترین درجه اکسایش

بالاترین و پایین ترین درجه اکسایش عناصر جدول تناوبی
درجه اکسایش متغییر در نافلزات و بسیاری از فلزات واسطه دیده می شود.
برای نافلزاتی مانند N , O , P , S , Cl , I پایین ترین درجه ی اکسایش ممکن برابر ظرفیت پایه ی آن عنصر با علامت منفی می باشد( می توانید شماره ی گروه این عناصر را منهای عدد هشت کنید تا پایین ترین درجه اکسایش این عناصر به دست آید) بنابراین پایین درجه اکسایش نیتروژن و فسفر ۳- می باشد( مثلآ در NH3 و PH3) و برای اکسیژن و گوگرد برابر ۲- می باشد( مانند H2O و H2S) و همچمین کلر و برم و ید برابر ۱- می باشد( مانند HCl , NaCl , HBr , KI)
بالاترین درجه اکسایش نا فلزات برابر تعداد الکترون های لایه ی ظرفیت (یا شماره ی گروه اصلی) با علامت مثبت می باشد. بنابر این بالاترین درجه اکسایش نیتروژن و گوگرد و کلر به ترتیب ۵+ (HNO3) و ۶+ (H2SO4) و ۷+ (HClO4) می باشد. دو استثناء در این مورد فلئور و اکسیژن می باشند. دو عنصری که بالاترین الکترونگاتیوی را دارند. فليور به طور قراردادی همیشه در ترکیبات فقط درجه اکسایش ۱- دارد، و برای اکسیژن بالاترین درجه اکسایش فقط ۲+ (در F2O) می باشد.
برای عناصر واسطه پایین ترین درجه اکسایش برابر صفر است (در عناصر آزاد که با عنصر دیگری ترکیب نشده باشند). و بالاترین درجه اکسایش ممکن برابر تعداد الکترون های بیرونی اربیتال های ns,(n-1)d با علامت + می باشد. بنا بر این وانادیم با آرایش بیرونی ۴s2,3d3 بالاترین عدد اکسایشی که نشان می دهد برابر ۵+ می باشد مانند V2O5 و کروم با آرایش ۴s1,3d5 بالاترین درجه اکسایش ۶+ را نشان می دهد مانند CrO3 و K2Cr2O7 . فقط روتینیوم و اوسمیم در برخی ترکیبات درجه اکسایش ۸+ دارند. اما در هر سه ردیف عناصر واسطه فقط فلزاتی که در میانه ی ردیف هستند ترکیبات پایدار با بالاترین درجه اکسایش دارند.
فلزات بسیار الکتروپوزتیو گروه اول(فلزات قلیایی) و دوم(فلزات قلیایی خاکی) فقط یک درجه اکسایش را در ترکیبات از خود نشان می دهند ( به ترتیب ۱+ و ۲+ ) که برابر شماره ی گروه آن ها می باشد.