دانشمندان در شرایطی کاملا کنترل شده، دقیق ترین واکنش شیمیایی جهان میان دو اتم فلزی را انجام دادند. در چنین واکنشی 2 اتم عناصر مختلف به یکدیگر می چسبند و آنچه به وجود می آید، یک مولکول معمولی نیست.
درهمین راستا دانشمندان از دو عنصر سدیم و سزیم استفاده کردند و یک مولکول آلیاژ مانند تولید کردند.
این روش راهی برای تولید موادی کارآمد است که احتمالا در آینده در حوزه فناوری به کار گرفته می شود.
گروهی از دانشمندان دانشگاه هاروارد با استفاده از میکروسکوپ های لیزری اتم های دو فلز قلیایی هم گروه را دستکاری کردند و با کمک یک فوتون پیوندی بین شان به وجود آوردند تا مولکولی یگانه را ایجاد کنند.
واکنش های شیمیایی به طور معمولی تصادفی هستند. زیرا تعداد زیادی از اتم ها به سمت یکدیگر پرتاب می شوند و اگر شرایط مناسب باشد، با یکدیگر پیوند ایجاد می کنند.
این روش تصادفی در مواقعی کارآمد است که ترکیب عناصر شرکت کننده در واکنش متناسب باشد. اما وقتی دانشمندان بخواهند یک جفت اتم نامتناسب را با یکدیگر پیوند دهند، باید خلاقانه عمل کنند. سدیم و سزیم هر دو در یک گروه از جدول تناوبی قرار دارند. این بدان معناست که احتمالا ویژگی واکنشی مشابه دارند. همچنین هر دو آنها با یکدیگر برخورد نمی کنند و به راحتی به عنوان یک مولکول باهم پیوند ایجاد می کنند.
اگر این دو اتم به‌اندازه‌ی کافی به یکدیگر نزدیک شوند و انرژی مناسب برای آنها برقرار باشد، بین آنها پیوند برقرار می شود. پژوهشگران برای رسیدن به این ترکیب، تک‌اتم‌های هر عنصر را در تله‌های مغناطیسی نوری هم‌پوشانی‌شده گذاشتند و برای رساندن دما به نزدیک صفر مطلق، آنها را در معرض پرتاب مداوم فوتون قرار دادند و در همین حال، با استفاده از یک جفت لیزر تنظیم‌شده نوعی اثر الکتریکی ایجاد کردند که باعث می‌شد هر یک از اتم‌ها به سمت فوکوس لیزر حرکت کند.
به این ترتیب دو اتم در مجاورت یکدیگر قرار می‌گیرند و می‌توانند به‌آسانی با هم برخورد کنند. در این مرحله، با توجه به نیاز به حفظ حرکت و سطح انرژی، هنوز این اطمینان وجود نداشت که بین دو اتم پیوندی شکل گرفته باشد. از این رو یکی از پژوهشگران شرایط سختگیرانه‌ای تنظیم کرد تا پالس‌های لیزری در این خصوص کاملا کنترل‌شده عمل کنند. نتیجه‌ی نهایی، یک فلاش کوتاه ناشی از اتصال بین دو اتم در وضعیت کوانتومی یکسان بود.
هدف نهایی از این نوع واکنش، خلق مولکول‌های پیچیده‌تر است؛ به‌طوری که این مولکول‌ها نه‌تنها به‌منظور کاربردهای کلاسیک مورد استفاده قرار بگیرند، بلکه به‌عنوان اجزای کوانتومی کوچک برای نسل بعدی رایانه‌ها هم معرفی شوند.