تبدیل سایر فلزات به طلا! این رویای کیمیاگران عصر کهن بود. البته ما امروزه از جزئیات کارهای آنان چیز زیادی نمی دانیم زیرا این کیمیاگران که در اصل در جست و جوی اکسیر جاودانگی بودند عموماً نتایج تحقیقات خود را با نمادها و به زبان رمز می نوشتند. اما هرچند جزئیات دقیق کارهای کیمیاگران بر ما پوشیده است ولی تلاش آنها دستاورد بسیار مهمی را برای بشر به ارمغان آورد و آن، تولد علم شیمی بود
در واقع زندگی امروزه ما بدون محصولات این علم غیرممکن بود. سوخت اتوموبیل ها و هواپیماها، پارچه های با الیاف مصنوعی، ظروف ملامین، قابلمه های تفلن، انواع لاستیک ها و پلاستیک ها، انواع رنگ ها و … همگی صرفاً بخش کوچکی از دستاوردهای علم شیمی نوین هستند، دستاوردهایی که زندگی بشر را متحول کرده اند
اما علم شیمی علی رغم همه این دستاوردها هیچگاه نتوانست سایر فلزات را به طلا تبدیل کند و رویای دیرین کیمیاگران را تحقق ببخشد. علت این امر هم کاملاً روشن است. با نگاهی به جدول تناوبی مندلیف می بینیم که عنصر طلا دارای عدد اتمی 79 است. به عبارتی 79 پروتون در هسته اتم طلا وجود دارند. پس اگر بخواهیم فلز دیگری با عدد اتمی متفاوت را به طلا تبدیل کنیم باید تعداد پروتون های هسته اتم های آن را تغییر دهیم. اما ازآنجائیکه واکنش های شیمیایی صرفاً با لایه های الکترونی اتم ها سر و کار دارند و در هسته های اتمی هیچ تغییری ایجاد نمی کنند بنابراین تبدیل سایر فلزات به طلا از توانایی دانش شیمی خارج است
اما در سال 1980 یک فیزیکدان هسته ای به نام گلن سیبورگ (1) در آزمایشگاه لاورنس برکلی (2) در کالیفرنیای آمریکا تصمیم گرفت چنین کاری را انجام دهد. او به کمک یک شتابدهنده هسته ای، پروتون های بسیار پرانرژی را به ورقه ای از فلز بیسموت تاباند. به این ترتیب سیبورگ از طریق همجوشی هسته ای پروتون ها با هسته های بیسموت و زنجیره واکنش های هسته ای حاصل از آن توانست هزاران اتم بیسموت را به طلا تبدیل کند و اینگونه بود که یکی از رویاهای کیمیاگران عصر کهن محقق شد.